Düşünsenize minik bir kız çocuğunun kocaman gülümsemesi...
Belki pembe saçlarını parmağına defalarca dolar, belki mutlu rüyalarda mutluluğuna mutluluk katmak için sımsıkı sarılır bebeğine...
Bazen uzun aralar veriyorum, uzun aralarla yazıyorum buraya... Aklımın bir köşesinde "üretmeliyim, nezaman bu hale geldim ki ben"
Aslında durmuyorum, oradan öyle görünüyor.
Bir anlaşma yapalım , ben üreteyim paylaşayım işte ozaman tamam diyelim.
Buarada minik bir kızda yeni bebeği ile oyasın.
El dikişi en sevdiğim, tabi sabır sabır sabır... Ben de bazen sabır katsayısı sıfırlanıyor ve biraz mola veriyorum. Tahmini bir hafta sürdü Miloyu bitirmek. Önce bebeği hazırladım, ardından gözler,kaşlar ve dudaklar...
Sonra saçlar , penyeden kestim diktim oldu bitti...
En zor bölümü bence elbisesiydi. İpek saten tarzı çok ince bir kumaş olması biraz dezavantaj oldu. Bazı noktalarda dikişten kaçtım ... Gerçekten sabır zor iş...
Öyle ya da böyle "Milo" yolculuğuna hazır...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder